Malum olayların üstüste gelmesinden olsa gerek, değil bloga post girmek,
en sevdiğim arabada şarkı dinlemek bile artık gereksiz geliyor.
Sabahları işe sessiz geliyor sonra da sessizce dönüyorum.
Sanki şarkılar o şarkılar değil artık, sanki eskisi kadar eğlenceli de değiller.
Sürekli ağlamaklıyım, en ufak bir şeyde gözlerim doluyor, mesela Azra Bebeği görünce, ona takılmaya çalışılan neredeyse kafasından büyük oksijen maskesini görünce gözlerim dolu dolu oluyor...
Zor günlerdi gerçekten, yazsam belki biraz hafiflerim dedim ama galiba yazmakla değil de zamanla, gelen güzel haberleri duydukça hafifleyeceğim, hafifleyeceksin ve hafifleyeceğiz...
Şimdi yaraları sarma zamanı, elimizden geldiğince yardım etme zamanı...
Düşün bakalım, sen bu olayın neresindesin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder